حماسه‌های شفاهی آسیای میانه - 2‏

‏(ادامه‌ی پیش‌گفتار)‏

درباره‌ی چند و چون مناسبات شخصی میان اربابان و افراد عادی چیز زیادی نمی‌دانیم، اما گمان ‏می‌رود که این رابطه از لحاظ دستمزد و دارایی با آن‌چه میان رئیس توتون‌ها ‏Teutonic‏ [اسکاندیناوی ‏و شمال اروپا] و پیروانش برقرار بود شباهت‌هایی داشته‌است. پیروان نزدیک رئیس که بر گرد او بودند ‏نقش محافظان و درباریان او را داشتند و او در برابر، نیازهای مادی آنان را تأمین می‌کرد. فریزر ‏Fraser‏ ‏نمونه‌ای جالب از تفاهمی کامل را که در این زمینه میان ترکمنان وجود داشته، ثبت کرده‌است، ‏هرچند که پیداست که او خود آن‌چه را دیده درست نفهمیده‌است. او 50 دوکات در برابر یک اسب ‏به یک نایب می‌دهد، و چندشش می‌شود از این که رئیس او خبر معامله را که می‌شنود پول را از ‏خدمتکارش می‌گیرد، با بدجنسی سکه‌های طلا را پخش می‌کند، دوازده سکه برای خود بر می‌دارد، ‏هفت سکه به یکی از پسران خودش می‌دهد، پنج سکه به پسر دیگر، و به همین شکل ادامه ‏می‌دهد تا آن‌که تنها چهار سکه می‌ماند، و او این‌ها را با حالتی سخاوتمندانه به نایب بر می‌گرداند، ‏و نایب آن را به‌عنوان مرحمتی بزرگ می‌پذیرد. فریزر می‌نویسد: «نایب در پاسخ انفجار خشم و ‏شگفتی من از شنیدن این داستان، گفت: "که چی؟ مگر نه این که من هر چه دارم از خان دارم؟ ‏اگر صد تومان ‏tomauns‏ از اموال او را بالا بکشم، هیچ باکیش نیست. از چیزی که به من رسید ‏خوشنودم، زیرا در واقع این اسب پیشکشی بود برای شما، آقا، و بی‌گمان خان این را به شکلی ‏برای من جبران می‌کند." این موضوع آن‌چنان ذهنم را به‌خود مشغول کرده‌بود و آن‌چنان برافروخته ‏بودم که آن را با ابراز بیزاری فراوان برای میرزا ‏Meerza‏ تعریف کردم. او گفت: "آه، مردان بزرگ خیلی ‏از این کارها می‌کنند. نایب راست می‌گوید. از کجا معلوم که خان فردا اسبی به ارزش شصت تومان ‏به او نبخشد؟»(1)

یک چنین نظام بانکداری، که می‌توان آن را "اندوختن اعتبار" در نزد رئیس نامید، در جامعه‌ای که در ‏آن پول ارزشی ناچیز دارد و می‌تواند مایه‌ی ایجاد خطر برای صاحبش باشد، بسیار لازم است. این ‏وضع را یک قازاخ کهنسال به زبانی ساده برای له‌وچین ‏Levchine‏ شرح داد. او گفت که فروختن ‏رمه‌های بزرگ اسب‌هایش کار بیهوده‌ای‌ست، زیرا او نیازی به پولی که مجبور باشد در صندوقی ‏پنهان کند ندارد، حال آن‌که همه می‌توانند تاختن اسب‌های او را در استپ تماشا کنند و بفهمند که ‏صاحب آن‌ها چه ثروتی دارد.‏(2)

در گذشته‌ها فرهنگ مادی چادرنشینان استپ‌ها در سطح بالایی نبود. آنان معماری ماندگارتر از بر پا ‏کردن خیمه‌شان نداشتند؛ صنایع نداشتند؛ کشاورزی مختصری داشتند که آن هم در جاهای پرت‌افتاده‌ای بود؛ و چنان که دیده‌ایم بازرگانی‌شان را نمی‌توان سازمان‌یافته تلقی کرد. شیوه‌ی زندگی و ‏ذهنیت‌شان بدوی بود. احتمال می‌رود که تصویری که له‌وچین از قازاخ‌ها به‌دست می‌دهد(3) اغراق ‏آمیز است و بیشتر به صفات نتراشیده‌ی چادرنشینان جاهای دیگر انطباق یافته‌است، از قبیل ‏سست بودن در صلح‌طلبی، ناکارآمدی و بی‌اعتنایی به هنر جنگ، و در عوض بها دادن به حمله‌های ‏غافلگیرانه، ناتوانی در اقدام جمعی و هماهنگ، اما دلیری و سرشاری از نیروی ابتکار شخصی. این ‏شاید رایج‌ترین صفات بدوی در میان مردمی باشد که اشرافیت موروثی گسترده‌ای نداشته‌اند. اما بر ‏ما روشن است که این مردمان چارچوب‌های معین خود را برای رهبری کارها داشتند و کیفیت‌هایی ‏داشتند که باعث می‌شد مردان کارآزموده‌ای از میانشان بر می‌خاستند. گفته شده‌است که "غرور ‏اشرافی" قازاخ‌ها به‌ویژه شایان توجه است،(4) و چنان که پیداست اودانووان ‏O'Donovan‏ هنگامی‌که ‏در میان ستیزه‌جو‌ترین ترکمنان بود، از ظرافت و فروتنی رفتار آنان با دوستان‌شان و با یک‌دیگر ‏شگفت‌زده می‌شد.‏(5)

مهم‌ترین عامل در زندگانی کوچ‌نشین آسیایی اسب او بود و بی‌گمان او اسبش را گران‌بهاترین ‏دارایی خود می‌دانست. می‌گویند که به‌ویژه ترکمنان شیفته‌ی تعریف داستان‌ها و خواندن ترانه‌هایی ‏در وصف اسبشان هستند. نیز می‌گویند که این اسب‌ها به‌راستی موجودات شگفت‌آوری هستند، ‏آن‌چنان که صاحبان‌شان ارزشی بیش از همسر و فرزندان و حتی بیش از زندگی خود برای آن‌ها ‏قائل‌اند. وامبری می‌نویسد:‏

جالب است که تماشا کنید و ببینید [مرد ترکمن] با چه دقت و احتیاطی اسبش را تربیت می‌کند، ‏چگونه برای حفاظت از سرما و گرما او را می‌پوشاند، با آراستن زین و برگ چه شکوهی به آن ‏می‌دهد، و آن‌گاه خود شاید با لباسی فقیرانه و مندرس تباینی جالب با مرکب به‌دقت آراسته‌اش ‏می‌یابد. این موجودات زیبا به‌راستی شایسته‌ی ستایش‌هایی هستند که از آن‌ها می‌شود و در ‏داستان‌هایی که از سرعت و نیروی پایداری آن‌ها نقل می‌شود، هیچ اغراقی نیست.‏(6)

برای دادن تصویری از آن‌چه وامبری در میان ترکمنان دیده، می‌توانیم نمونه‌ای از دستان منظوم ‏‏[‏sagai poem‏] خان مَرگَن ‏Khan(7) Märgän‏ [شاه خردمند] بیاوریم که در آن شخصی به‌نام آلتین آیرا ‏Altyn Ayra‏ پیش قهرمان داستان التماس می‌کند که اسبش را به او ببخشد. در آغاز خان مَرگَن ‏ساکت است، اما هنگامی که آلتین آیرا سخنان زیر را بر زبان می‌آورد، او راضی می‌شود:‏

اسب نیست آن، که از تو تمنا می‌کنم،
مردی‌ست آن، که از تو می‌خواهم.‏
می‌دهیش، دوست من؟

آن‌گاه خان مَرگَن بی‌درنگ پاسخ می‌دهد:‏

می‌دهمش، دوست من.‏(8)

یکی از نکات چشمگیر منظومه‌های ترکی، و همچنین "بی‌لی‌نی"های(9) ‏byliny‏ روسی آن است که ‏ممکن است، و اغلب نیز چنین می‌شود، که قهرمان غرق در لذت خوردن و نوشیدن وظیفه و نقش ‏قهرمانی خود را فراموش می‌کند، اما اسب او هرگز خطا نمی‌کند و همواره او را به خود می‌آورد. ‏بارها و بارها اسب است که وضعیت را به‌سود قهرمان تغییر می‌دهد. در واقع می‌توان گفت که ‏اسب قهرمان اصلی روایات منظوم گروه آباکان است.‏

برتری اسب‌ها و سوارکاری ترکان، همسایگان متمدن‌تر جنوبی را برایشان طعمه‌ای آسان می‌کرد. ‏ترکمنان شکست‌ناپذیرترین‏ و نیرومندترین سواران مغرب شمرده می‌شدند، (10) و در سوی دیگر، دیوار بزرگ ‏چین، و سالنامه‌ها و شعرهای چینی نیز گواه تمام‌عیاری هستند بر گرایش کوچ‌نشینان مشرق، هم ‏ترکان، هم مغولان و هم تونقوس‌ها، به تاخت‌و تاز. حتی در سده‌ی نوزدهم هنگامی که آتکینسون ‏Atkinson‏ از اردوگاه یک سلطان قیرغیز دیدن کرد، شاهد بازگشت افراد او از تهاجمی پیروزمندانه ‏بود. آنان غنائم فراوان به‌همراه آورده‌بودند و به جشن و نوشانوش پرداختند.‏(11) هنگامی که وامبری به ‏سفر معروف خود به خیوه ‏Khiva‏ می‌رفت، کاروان او برای عبور کویری آن‌چنان سوزان را برگزید که ‏برخی از همراهان کاروان از تشنگی هلاک شدند. گزینه‌ی دیگر راهی کوتاه‌تر و آسان‌تر بود، اما آن ‏راه جولانگاه ترکمنانی بود که با غرور لاف می‌زدند که هیچ ایرانی ‏Persian‏ نمی‌تواند از مرزهای آنان ‏بگذرد، مگر آن‌که طنابی بر گردنش افتاده‌باشد.‏(12) رهبر تاخت‌وتازها و لشکرکشی‌های غارتگرانه ‏همواره بر پایه‌ی اعتبار و نفوذ شخصیت‌شان انتخاب می‌شد و او اگر در سازمان‌دهی حمله‌ای ‏پیروزمندانه از خود شایستگی نشان می‌داد، به‌زودی گروه بزرگی از یاران هم‌پیمان بر گرد خود جمع ‏می‌کرد.‏(13)

در بررسی رشد فکری و پیشرفت ادبیات شفاهی در میان ترکان باید هشیار بود، زیرا که در میان ‏رهبران ثروتمند بسیاری از قبایل، به‌ویژه قیرغیزها و ترکمنان، رسم بود که یک ملا، یا یک عالم ‏درس‌خوانده‌ی مسلمان در اردوگاه خود داشته‌باشند. آتکینسون مشاهده کرد که در میان قیرغیزهای ‏جونگاریا در دامنه‌های کوهستان آلاتائو، هر سلطان و رئیس قبیله‌ای ملایی برای خود داشت که ‏شخص بسیار مهمی در قبیله شمرده می‌شد.‏(14) زنده‌یاد پروفسور بیتسون ‏Bateson‏ در سال 1878 ‏یک روس را دید که کاتب رئیس گروهی از قازاخ‌های "اردوی میانه" در آئول ‏aul‏ یا خیمه‌گاه او بود.‏(15) ‏وامبری می‌نویسد که بای‌های ‏bays‏ (یعنی همان بیگ‌های ‏begs‏) ثروتمند خان‌نشین بخارا ‏Khanate ‎of Bokhara‏ در شهرها پیوسته دنبال ملاهایی می‌گشتند که در برابر دستمزدی ثابت که به‌صورت ‏گوسفند و اسب و شتر پرداخت می‌شد، آموزگاری، پیش‌نمازی، و منشی‌گری کنند.‏(16) او می‌افزاید ‏که در میان ترکمنان رسم بود که پیش از رهسپاری برای جنگ، ملایی برای رئیس قبیله فاتحه یا ‏همان دعای گشایش اسلامی را بخواند.‏(17) وامبری ناگزیر بود که در پوشش یک درویش و عالم ‏مسلمان به میان ترکمنان چادرنشین و ستیزه‌جو و برده‌دار پیرامون خیوه برود. در این لباس او را ‏همچون میهمانی ارجمند پذیرفتند، اما بارها ناگزیر بود که با ملای محلی درافتد.‏ ‏[او از جمله کتابی دارد به‌نام "سیاحت درویشی دروغین به خانات آسیای میانه" که به فارسی هم ‏ترجمه شده‌است.]‏

با این‌همه اشتباه بزرگی‌ست اگر گمان کنیم که فرهنگ اسلامی، حتی در میان ترکانی که اسلام ‏آوردند، به‌تمامی جانشین سنت‌های بومی شد. در واقع نمی‌توان گفت که این‌جا اسلام نفوذ ‏عمیقی داشته‌است. به گفته‌ی وامبری در سال 1864 تنها یک در هزار از آنان سواد خواندن و ‏نوشتن داشتند(18) و ونیوکوف نیز در میان قیرغیزها این نسبت را همین قدر برآورد کرد.‏(19) راست این ‏است که به‌طور کلی در میان مردم آسیای میانه ادبیات مکتوب به‌تمامی ناشناخته بوده‌است. البته ‏در سال‌های اخیر تحصیل و نوشتار در این مناطق نیز مانند دیگر جاهای جمهوری‌های شوروی ‏گسترش شگرفی یافته‌است.‏

اما ادبیات شفاهی فراگیر و سرشار از سرزندگی‌ست. هم‌چنان که ادبیات مورد بررسی ما نشان ‏خواهد داد، به‌ویژه ترکان در هنر بداهه‌پردازی استادان کهنه‌کاری بودند. البته هنر به‌خاطر سپردن نیز ‏در میان آنان پرورش داده می‌شد، و حکایتی که یک ملای معروف درباره‌ی قازاخ‌ها برای وامبری ‏بازگفته گواه روشنی‌ست بر مهارت و نیروی حافظه‌ی کوچ‌نشینان. ملا شامگاه پس از صرف شام، ‏دلشاد از مهمان‌نوازی رئیس قبیله‌ی سارقان ‏Sargan‏ داستان‌گویی‌هایش را پی می‌گیرد و در یکی از ‏آن‌ها شعری به‌زبان کالموکی می‌گنجاند. پس از گذشت شش سال او به همان مناطق باز می‌گردد ‏و سخت شگفت‌زده می‌شود از این‌که همان داستان و همان شعر را کلمه به کلمه از زبان جوانی ‏بیگانه می‌شنود. پس از پرس‌وجو با شگفتی در می‌یابد که آن جوان هنگامی که نه ساله بود ‏داستان را هنگام سفر پیشین ملا از زبان خود او شنیده و با وجود زبان کالموکی شعر همه‌ی جزئیات ‏آن را به‌خاطر سپرده‌است.‏(20) حتی اگر سهمی برای مبالغه یا نیروی استثنایی حافظه در سال‌های ‏نوجوانی قایل شویم، این حکایت از این نظر جالب است که نشان می‌دهد این مردم تا چه اندازه به ‏نیروی حافظه و پرورش آن اهمیت می‌دادند.‏

گفته می‌شود که ترکمنان در هنر ازبر کردن سرآمد دیگران‌اند. خوانندگان حرفه‌ای آنان برای حافظه‌ی ‏تخصصی و دقت کلامشان در بازگویی سنت‌هایشان همان‌قدر برجسته‌اند که سرایندگان قیرغیز در ‏مهارت بدیهه‌پردازی‌شان. از نظر حفظ تاریخ گذشته‌ی قبیله‌ها نیز گویا ترکمنان برتری دارند. البته ‏ولی‌خانوف قبایل قیرغیز هم‌جوار جونگاریا را نیز به‌خاطر حفظ سنت‌های قبیله‌ای و خانوادگی که ‏توسط بزرگان قبیله و سرایندگان از نسلی به نسلی انتقال می‌یافت، می‌ستاید.‏(21)

با این همه ترکان شرقی (شامل ترکان سیبری، قیرغیزها، و دیگران) از لحاظ سنت‌های تاریخی در ‏مقامی بسیار پایین‌تر از قازاخ‌ها شمرده می‌شوند، و نیز تاتارهای توبول و ولگا هم از این لحاظ مقام ‏پایین‌تری دارند.‏(22) حتی اگر مواردی از این سنت‌ها را در میان قیرغیزها و ترکان آباکان مشاهده کنیم، ‏سنجش تعلق آن‌ها دشوار است، زیرا که منابع بی‌طرف آگاهی محدودی از تاریخ این مردمان در ‏دسترس ما می‌گذارند. روشن است که تاریخ‌نگاران چینی نیز در تلاش برای نوشتن تاریخ قیرغیزها و ‏کالموک‌ها با دشواری‌های مشابهی درگیر بوده‌اند (توضیح بیشتر در ادامه خواهد آمد). با این همه ‏شکی نیست که سنت‌ها در شکل شفاهی خود، در طول زمان، راه‌های دور و درازی پیموده‌اند. ‏برای نمونه، می‌گویند که از قهرمانی ناشناس برای تاریخ به‌نام کانگزا ‏Kangza‏ هم در ادبیات سنتی ‏تله‌اوت‌ها (رادلوف)‏(23)، هم آلتایی‌ها (وربیتسکی ‏Verbitsky‏)، و هم تاتارهای آباکان (کاتانوف ‏Katanov‏) بسیار سخن می‌رود.‏(24) یا داستان یرماک تیموفه‌یویچ ‏Ermak Timofeevich‏ فاتح روس ‏سیبری با کمی تغییر در میان ترکان اوب و ایرتیش نیز شنیده می‌شود.‏(25) همچنین گوشه‌هایی از ‏داستان‌های کهن نوقای‌ها و قازاخ‌ها از زبان ترکمنان شنیده شده، و از آن‌سو راهزن و قهرمان بزرگ ‏ترکمن کوراوغلو ‏Köroglu‏ را قازاخ‌ها نیز در ترانه‌های خود می‌ستایند.‏(26) در برگ‌های آینده نمونه‌های ‏دیگری از سیر داستان‌ها از جایی به جای دیگر در آسیای میانه خواهیم آورد. نیز می‌توان افزود که ‏نسل کنونی، از جمله در میان قیرغیزها، پاره‌ای از افسانه‌ها را ناپسند می‌شمارند و این خود نشان ‏می‌دهد که این افسانه‌ها در همان شکل اولیه‌ی خود به ارث رسیده‌اند، و واژه‌ها و عبارت‌های ‏فراوانی در این روایات باقی مانده‌اند که امروز مهجور و متروک‌اند.‏(27)

در تلاشم برای مطالعه‌ی ادبیات شفاهی ترکان با مشکل بزرگی روبه‌رو بودم و آن در دسترس نبودن ‏بسیاری از مطالب بود. دانشمندان اروپای شرقی از دیرباز از جاذبه و اهمیت شعرها و داستان‌های ‏بومی اقوام گوناگون ساکن سیبری آگاه بوده‌اند. آن‌چنان که در سال 1842 خوچکو [اغلب خودزکو ‏می‌نویسند] ‏Chodzko‏ مجموعه‌ای از دستان‌ها و منظومه‌های متعلق به ترکمنان و ترکان ساکن ‏آستاراخان ‏Astrakhan‏ را منتشر کرد.‏(28) از سال 1866 تا 1872 جهانگرد و دانشمند روس رادلوف ‏مجموعه‌ای از دستان‌ها و منظومه‌های متعلق به قبایل ترک ساکن کوهستان‌ها و استپ‌های ‏آسیای میانه را گرد آورد و منتشر کرد. آثار آنان ارزش بسیاری دارد و هرگز آثاری دیگر نتوانسته‌اند جای ‏آن‌ها را بگیرند. مجموعه‌های دیگری نیز منتشر شده‌اند، اما متأسفانه بیشترشان در دسترس من ‏نبوده‌اند. نام این مجموعه‌ها را در کتاب‌شناسی آثاری چون ترکان آسیای میانه ‏The Turks of ‎Central Asia‏ اثر چاپلیسکا، و اساطیر سیبری ‏Siberian Mythology‏ از هولمبرگ ‏Holmberg‏ و... ‏می‌توان یافت. در دوران حاکمیت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به‌گمانی بیش از هر زمان ‏دیگری در ثبت ادبیات شفاهی بومی مردم سیبری فعالیت شده‌است، اما متأسفانه بیشتر این ‏مطالب نیز در دسترس من نبوده‌اند.‏(29)

مهم‌ترین مجموعه‌هایی که بررسی کرده‌ام در اثری از رادلوف بوده‌است.‏(30) اما اثر او دو نقص عمده ‏دارد. نخست آن‌که اطلاعات بسیار کمی از سراینده یا خواننده‌ی منظومه‌ها و شرایط و چگونگی ثبت ‏آن‌ها به‌دست می‌دهد. بنابراین از محیط ادبی موادی که او نقل کرده کم‌وبیش به‌کلی بی‌اطلاعیم. و ‏دیگر آن‌که – و این شاید نتیجه‌ی طبیعی نقص نخست است – روشن است که مطالبی که به‌نام ‏قبایل گوناگون ثبت می‌شوند نشانگر بهترین دستاوردهای ادبی آن قبایل و بهترین قالب ادبی هستند ‏که آن قبیله در آن برتری دارد، و از این رو کل گستره‌ی فعالیت‌های ادبی آنان را نشان نمی‌دهد. ‏برای نمونه آن‌چه رادلوف از میان قبایل ترکان آباکان و قیرغیزها گرد آورده تنها از روایات منظوم بلند ‏تشکیل می‌شود، و این در حالی‌ست که او در پیش‌گفتار جلد پنجم می‌گوید که انواع دیگری از ‏اشعار (از جمله غنایی) نیز در میان آنان رواج داشته، و ما این‌ها را در مجموعه‌های کاتانوف نیز ‏می‌یابیم. آن‌چه رادلوف در پروبن ‏Proben‏ از آلتای‌ها و تله‌اوت‌ها گرد آورده بیشتر اشعار کوتاهی‌ست ‏که به‌سختی از سطح قصه‌های فولکلوریک فراتر می‌روند، اما خود رادلوف می‌گوید که آنان مقدار ‏چشمگیری ادبیات شمنی نیز داشتند (در ادامه به آن می‌رسیم). آنان همچنین مقدار زیادی ادبیات ‏سنتی قهرمانی داشتند که خواهیم دید، و این حقیقت درباره‌ی ساکنان کوه‌های سایان نیز صدق ‏می‌کند.‏(31)

با همه‌ی این‌ها، متن‌هایی که رادلوف نقل کرده گواه بر آن‌اند که پرداخته‌ترین شکل ادبیات در میان ‏ترکان امروزی همان روایات منظوم هستند، هم منظومه‌های قهرمانی و هم غیر قهرمانی، و هم ‏منظومه‌های نمایشی و آیینی.(32)‏ بهترین نمونه‌ای که از روایات منظوم قهرمانی در دست داریم، در ‏میان قیرغیزها ثبت شده و در جلد پنجم پروبن اثر رادلوف نقل شده‌است. بهترین و بلندترین ‏منظومه‌های غیر قهرمانی در میان همان قبایل و در آباکان و استپ‌های جوس ‏Jüs‏ و در نواحی ‏هم‌جوار آن در علیای ینی‌سئی ثبت شده‌اند و این آخری‌ها در جلد دوم از پروبن نقل شده‌اند.‏(33) البته ‏منظومه‌های غیر قهرمانی خلاصه‌تر نیز از میان ترکان کوه‌های آلتای و سایان گردآوری شده‌اند. تنها ‏نمونه از منظومه‌های نمایشی که می‌توان گفت از لحاظ کامل بودن بی‌همتاست، تک‌گویی ‏نمایشی عظیمی‌ست که شمن ترکان آلتای آن را بازآفرینی می‌کند و مبلغان مذهبی هیئت آلتای آن ‏را ثبت کرده‌اند. ترجمه‌ی آلمانی این منظومه را نیز رادلوف در جلد دوم کتاب "از سیبری" ‏Aus ‎Sibirien‏ آورده‌است. مدیحه‌سرایی و سوگواره‌ها نیز رواج داشته و پیداست که سرودن شعر به ‏مناسبت‌های گوناگون نیز عمومیت دارد. اما با این همه در مجموعه‌های ما نمونه‌های به‌نسبت ‏اندکی از این انواع وجود دارد و این بی‌گمان به علت خصلت روزمره بودن آن‌هاست. تنها مجموعه‌ای ‏از دستان‌ها که خوچکو از میان ترکمنان گرد آورده نمونه‌های فراوانی از این نوع در خود دارد. ‏دستان‌ها به‌طور عمده در استپ‌های غربی و در دره‌های اوب و ایرتیش یافت می‌شوند. جلد سوم ‏پروبن مجموعه‌ای نفیس از دستان‌ها و روایات قازاخ‌ها را دارد. دستان‌هایی از اوب و ایرتیش نیز، که ‏خصوصیات جاه‌طلبانه‌ی کم‌تری دارند، در جلد چهارم پروبن نقل شده‌است.‏

باید بیافزایم که در این پژوهش از همه‌ی مطالب نقل شده در مجموعه‌ی رادلوف استفاده نکرده‌ام و ‏در اصل تنها جلدهای یک تا پنج این‌جا به کار آمده‌است. از آن‌جایی که مجموعه‌ی رادلوف اکنون ‏بسیار کمیاب و دور از دسترس است، شاید برای خواننده جالب باشد که تصوری از محتوای جلدهای ‏دیگر این مجموعه داشته‌باشد. جلد ششم مطالبی دارد از ترکان تارانچی ‏Taranchi؛ جلد هفتم ‏متن‌هایی از کریمه ‏Crimea؛ جلد هشتم از ترکان عثمانی؛ جلد نهم از اوریانخای ‏Uriankhai‏ (سویوت ‏Soyot‏)، تاتارهای آباکان، و قاراقاس‌ها ‏Karagasy؛ و جلد دهم از بسارابی ‏Bessarabia‏ [بخش‌هایی از ‏مولداوی و اوکرایین]. مطالب جلدهای هشتم، نهم، و دهم را خود رادلوف گردآوری نکرده و به ترتیب ‏کونوس ‏Kunos، کاتانوف، و ماشکوف ‏Moshkov‏ این کار را کرده‌اند. در اغلب جلدهای این اثر ‏ترجمه‌های روسی و آلمانی هم هست، اما به‌گمانم جلد نهم تنها بخشی‌ست که مطالب آن ‏همان‌قدر که ما در این پژوهش اهمیت می‌دهیم به‌دور از تأثیر سنت‌های بیگانه بوده‌است. به‌جز چند ‏استثنا ادبیات ترکان ولگا و کریمه را در این پژوهش داخل نکرده‌ام، زیرا که احساس کردم نزدیکی زیاد ‏آن‌ها به روسیه مدارک مربوط به آن‌ها را در نظر پژوهندگانی که به‌دنبال ادبیات کهن ترکی هستند ‏کم‌ارزش‌تر جلوه‌گر می‌کند. به ادبیات ترکان ترکمنستان نیز نپرداخته‌ام. اینان سده‌های متمادی ‏هم‌جوار کشورهای به‌نسبت متمدن‌تر جنوبی بوده‌اند و در نتیجه مدت زیادی‌ست که با هنر نوشتن یا ‏ادبیات مکتوب آشنایی دارند. با این حال پشیمانم از این که مجموعه‌ی کاتانوف (جلد نهم) را در ‏پژوهشم به‌کار نبردم. متأسفانه این جلد به آسانی در دسترس من نبود. برخلاف آن‌چه رادلوف از ‏میان تاتارهای آباکان گرد آورده، مجموعه‌ی کاتانوف فزون بر سروده‌ها، دستان نیز دارد و سروده‌های ‏موجود در آن اغلب کوتاه‌تر از آن‌هایی هستند که رادلوف نقل کرده‌است. در این جلد معما و ‏چیستان، تعبیر خواب و رؤیا، حکایت، قصه‌های فولکلوریک، افسانه‌ها، دعاهای شمن‌ها، و مطالبی ‏دیگر نقل شده‌است. و نیز برخلاف مطالبی که رادلوف از این قبایل نقل کرده، بیشتر سروده‌ها ‏مصراعی هستند. این جلد به‌تناوب قطعات نظم و نثر دارد، اما قطعات نثر جداگانه هم در آن هست. ‏امیدوارم که به‌کار نبردن جلد کاتانوف در این کتاب چندان مهم نباشد زیرا در عوض از مطالب مشابهی ‏که خود رادلوف در سفرهایش به سیبری گرد آورده و در کتابش "از سیبری" نقل کرده، سود برده‌ام. ‏بنابراین در صفحه‌های بعدی کتاب به‌طور عمده به بررسی ادبیات مردم ترک سیبری و آسیای میانه ‏ساکن استپ‌ها و کوهستان‌ها می‌پردازم.‏

در تلاشم برای ارائه‌ی این مطالب به خوانندگان انگلیسی‌زبان، کارم بسیار دشوار بوده‌است. ‏هم‌چنان که رادلوف تأکید کرده،(34) ترجمه‌ی سروده‌های ترکی تصویری رنگ‌پریده از اصل آن از آب در ‏می‌آید، زیرا بسیاری از واژه‌هایی که در اصل تنها برای ایجاد قافیه و وزن به‌کار رفته‌اند، پس از ترجمه ‏بی‌ربط به‌نظر می‌آیند. مفاهیمی که خواننده‌ی دوره‌گرد ترک بیان می‌کند متعلق به زبانی هستند با ‏ساختار احساسی به‌کلی متفاوت با آن‌چه برای خواننده‌ی انگلیسی‌زبان آشناست. ناگزیر در ترجمه ‏چیزهایی از متن اصلی از دست می‌رود و در مواردی حتی شاید بد فهمیده می‌شود، به‌ویژه در مورد ‏سروده‌های مربوط به جهان اندیشه‌های شمنی – جهانی از اندیشه‌هایی که بسیار کم‌تر از جهان ‏اندیشه‌های سروده‌های قهرمانی و دستان‌ها برای ما آشناست. من به خود جرئت دادم که این ‏حاصل تحقیق تجربی و مختصر و مقدماتی را به خوانندگان عرضه کنم با این امید که معرفی این ‏ادبیات ناشناخته و جالب و غریب دریچه‌ای باشد به‌روی کسانی که وقت و فرصتی بیش از من در ‏مطالعه‌ی علاقمندانه‌ی این ادبیات دارند.‏
‏(پیش‌گفتار ادامه دارد)‏
______________________________________

1 ‎ - Fraser, A Winter's Journey, II, 325 f.‎
2 ‎ - Levchine, op. cit. pp. 348 f.‎
3 ‎ - Levchine, op. cit. pp. 339 f.‎

4 ‎ ‎‏- وامبری، سفرها ‏Travels، ص. 369 به‌نقل از گفته‌های له‌وچین درباره‌ی قازاخ‌ها (پیشین، ص. 348).‏

5 ‎ - O'Donovan, The Merv Oasis, II, 315.‎
6 ‎ - Vambéry, Travels, pp. 319 f.‎

7 ‎ ‎‏- رادلوف شکل ‏kan‏ را که در برخی لهجه‌ها به‌جای ‏khan‏ به‌کار می‌رود، در بسیاری جاها حفظ کرده‌است.‏

8 ‎ - Radlov, Proben II, 69.‎

9 ‎ ‎‏- بی‌لی‌نی منظومه های حماسی روسی‌ست.‏

10 ‎ - Vambéry, Travels, p. 317.‎
11 ‎ - Atkinson, Oriental and Western Siberia, p. 571; cf. ibid. p. 563.‎
12 ‎ - Encycl. Brit., s.v. 'Turks'.‎

13 ‎ ‎‏- فریزر در ‏A Winter's Journey, I, 337‎‏ صحنه‌ای جان‌دار از روند فراخوان یاران هم‌پیمان ترکمن در آستانه‌ی حمله به دشمن تصویر ‏کرده‌است.‏

14 ‎ - Atkinson, op. cit. P. 571.‎
15 ‎ - Bateson, Letters from the Steppe, p. 197.‎
16 ‎ - Vambéry, Travels, p. 369.‎

17 ‎ ‎‏- پیشین، ص. 317.‏
18 ‎ ‎‏- پیشین، ص. 322.‏

19 ‎ - Michell, The Russians in Central Asia, p. 287.‎
20 ‎ - Vambéry, Travels, pp. 292 f.‎
21 ‎ - Michell, op. cit. P. 95.‎
22 ‎ - Czaplicka, The Turks of Central Asia, p. 56.‎
23 ‎ - Radlov, Proben I, 218 f.‎

24 ‎ ‎‏- چاپلیسکا، پیشین، ص. 56. در مجموعه‌ی کاتانوف گه‌گاه نام این قهرمان به میان می‌آید، اما داستان‌هایی که او در آن‌ها ظاهر می‌شود ‏آن‌قدر خلاصه‌اند که نمی‌توان به آن‌ها به عنوان گواهی معتبر استناد کرد و به‌سختی از حد حکایت‌های کوتاه فراتر می‌روند. گمان می‌کنم که این ‏نام شکل تحریف‌شده‌ی خان گزاک ‏Kan Gzak‏ (؟) است. این نام در اثر روسی سده‌های میانه با عنوان ‏Slovo o Polku Igoreve‏ [داستان سپاه ‏ایگور] نام یکی از رهبران پولووتسی‌ها ‏Polovtsy‏ است [که در اپرای "شاهزاده ایگور" اثر آهنگساز روس آلکساندر بارادین (1877-1833) ‏نیز حضوری خاموش دارد].‏

25 ‎ - Radlov, Proben IV, II, 179, 263.‎

26 ‎ ‎‏- نقل از ولی‌خانوف (‏Michell, The Russians in Central Asia, p. 100‎‏) مدارک جالبی از تاریخی بودن روایت‌های قهرمانی قیرغیزها ‏را این نویسنده ارائه داده‌است (همان‌جا). (نگاه کنید به پانویس شماره 18 بخش پیشین) ولی‌خانوف در ارزیابی ارزش تاریخی سنت‌های قیرغیزی و تطبیق ‏دادن آن‌ها با منابع روسی، موقعیتی استثنایی و بسیار مناسب داشته‌است.‏
‏[درباره‌ی نام، نقش، چهره‌ی تاریخی، و تعلق قومی کوراوغلو نگاه کنید به پاشا افندی‌یف، تحلیلی بر حماسه‌ی کوراوغلو، ترجمه ش. فرهمند ‏راد، انتشارات ارمغان، تهران 1357، و نیز رحیم رئیس‌نیا، کوراوغلو در افسانه و تاریخ، انتشارات نیما، تبریز، 1366].‏
27 ‎ ‎‏- ولی‌خانوف (در میچل، پیشین، ص. 95 به‌بعد). برای برخی ملاحظات در دیرسالی این روایات نگاه کنید به منبع پیشین، همان‌جا.‏
28 ‎ ‎‏- نمونه‌هایی از شعرهای مردمی ایران ‏Specimens of the Popular Poetry of Persia‏.‏
29 ‎ ‎‏- در کاتالوگ‌های کتابفروشی‌های گوناگون لنینگراد و مسکو کتاب‌های فراوانی مشاهده می‌شود که به‌نظر می‌رسد مجموعه‌هایی از ادبیات ‏شفاهی بومی ساکنان گوناگون سیبری در آن‌ها منتشر شده، اما با مراجعه به نمایندگی‌ها یا خود شرکت‌ها تلاش من برای به‌دست آوردن نسخه‌ای ‏از این کتاب‌ها چندان موفقیت‌آمیز نبوده‌است.‏
‎30 ‎‏- پروبن ‏Proben‏. (برای نام کامل این اثر نگاه کنید به ذیل رادلوف در کتاب‌شناسی). در نقل مطالب از این اثر، که در فصل‌های آینده نیز ‏بسیار پیش خواهد آمد، برای آسانی کار خوانندگان، در آوردن شماره صفحه و شماره جلد، نه به متن اصلی ترکی نمونه‌ها، که به جلدهای ‏همسان که رادلوف به آلمانی ترجمه کرده نظر داشته‌ام.‏
31 ‎ ‎‏- پیشین، ص. 56 و 170.‏
32 ‎ ‎‏- بد نیست بدانیم که رادلوف در اصل زبان‌شناس بود و سپس به فولکلور علاقمند شد.‏
33 ‎ ‎‏- برای آسانی و ایجاز، محتویات آن جلد را در فصل‌های آینده، منظومه‌های "آباکان" نامیده‌ام، اما بدیهی‌ست که منظومه‌های آباکان تنها بخشی ‏از آن جلد را تشکیل می‌دهد.‏

34 ‎ - Radlov, Proben V, 20.‎