به‌تازگی میهمان دوستی ارجمند بودم و طبق معمول صحبت از موسیقی بود. از یافته‌ها و شنیده‌های تازه می‌گفتیم. از آهنگساز سوئدی آلان پترشون (که همین هفته‌ی گذشته نودونهمین زادروزاش بود) برایش گفتم و او خواست که بار دیگر از آن مرد "باغچه‌ی خاکبازی استکهلم" بگویم که "جائی را که وجدان خفته‌اش می‌باید در آن باشد می‌خاراند و در دل می‌گوید «شپش لعنتی!»". این‌جاست آن نوشته‌ی من درباره‌ی سنفونی هفتم آلان پترشون. به این دوستم قول داده‌ام که در آینده درباره آلفرد شنیتکه Alfred Schnittke و آروو پرت Arvo Pärt نیز بنویسم.
Jag var gäst hos en god vän häromveckan och vi pratade om musik som vanligt och om vad vi hade hört och lyssnat till nyligen. Jag nämnde Allan Pettersson (som skulle fylla 99 förra veckan förresten) och gode vännen önskade att jag skulle aktualisera ”mannen i Stockholms Stads sandlåda som kliar sig där samvetet förmodas sitta och säger ’Djävla löss!’” Det var här jag skrev en gång om Allan Petterssons sjunde symfoni. Jag har lovat gode vännen att i framtiden skriva om Alfred Schnittke och Arvo Pärt också.
