بازهم لعنت بر زمان

بارها زمان را لعنت کرده‌ام که با سیر خود همه چیز را می‌پوساند.‏

اکنون خبر می‌رسد که جسد بی‌جان جین هک‌من بازیگر بزرگ امریکایی را در ۹۵ سالگی (باور ‏نمی‌کنم. کی ۹۵ ساله شد؟) همراه با جسد همسر ۶۴ ساله و جسد سگ‌شان در ویلای محل ‏زندگی‌شان یافته‌اند.‏

بازی بی‌همتای او در «ارتباط فرانسوی» ۱ و ۲ مرا تکان داده‌بود. بازی‌های بعدی او هم همواره ‏بی‌همتا بود. بازی او با مونیکای عزیز من در ‏Under Suspicion‏ نه برای او، که برای مونیکای من، دلم ‏را گرم کرده‌بود.‏

جالب است که گویا او و داستین هافمن و رابرت دووال در مدرسهٔ بازیگری هم‌کلاسی بودند، و به هر سه‌شان گفته بودند که قیافه و هیکل و رفتارشان مناسب بازیگری نیست، و بنگر که هر سه از بزرگ‌ترین بازیگران شدند.

چه حیف! چه حیف! نمی‌شد او پیر نشود؟ نمی‌شد به جایی نرسد که فکر کند نمی‌خواهد کسی ‏دیگر او را تر و خشک کند؟ نمی‌شد زمان او را آن‌قدر نپوساند و ناتوانش نکند که ترجیح بدهد دست ‏از زندگی بشوید؟

لعنت بر زمان که همه چیز را می‌پوساند!‏